Η φωτεινότητα του περιοδικού κομήτη 12P/Pons-Brooks αυξήθηκε κατά πέντε μεγέθη σε μια ημέρα. Πλέον είναι ορατός με ένα τηλεσκόπιο 6 ιντσών.
Ο κομήτης θα βρεθεί στο περιήλιό του τον Απρίλιο του 2024, όμως ξαφνικά αύξησε την φωτεινότητά του πριν λίγες ημέρες. Μέχρι τότε το μέγεθος του ήταν 16,6 και δεν αποτελούσε δημοφιλή στόχο για τους ερασιτέχνες αστρονόμους. Στις 19 Ιουλίου, ο Ούγγρος ερασιτέχνης αστρονόμος Elek Tamás, τον παρατήρησε και κατέγραψε την φωτεινότητα του, η οποία είχε αυξηθεί κατά πέντε μονάδες, φτάνοντας σε μέγεθος 11,6! Πλέον ο κομήτης βρίσκεται στο στόχαστρο πολλών αστρονόμων.
Ο κομήτης βρίσκεται σε απόσταση άνω των 530 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, αρκετά μακρύτερα από την τροχιά του Άρη, στον αστερισμό του Δράκοντα. Η εμφάνιση του είναι σχεδόν αστρική, χωρίς κόμη δηλαδή, έτσι είναι ευκολότερο να παρατηρηθεί, ίσως και με ένα τηλεσκόπιο 4 ιντσών, καθώς όλη η φωτεινότητα του είναι συγκεντρωμένη σε ένα σημείο. Σε διαφορετική περίπτωση θα χρειαζόταν ένα τηλεσκόπιο άνω των 8 ιντσών για την παρατήρησή του.
Στις επόμενες ημέρες όμως η κατάσταση του κομήτη θα αλλάξει καθώς θα αναπτύσσεται κόμη, η οποία θα επεκτείνεται και η φωτεινότητα του κομήτη θα μειώνεται.
Ο κομήτης 12P/Pons-Brooks ανακαλύφθηκε τον Ιούλιο του 1812 από τον Γάλλο αστρονόμο Jean-Louis Pons, ο οποίος ανακάλυψε συνολικά 37 κομήτες. Το 1883 ο Αμερικανός αστρονόμος William Brooks εντόπισε εκ νέου τον κομήτη, εξ ου και η διπλή ονομασία του.
Η περίοδος του κομήτη είναι 71 χρόνια και η τελευταία φορά που βρέθηκε στο περιήλιό του ήταν στις 22 Μαΐου 1954, όπου έφτασε σε μέγεθος 6 τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς. Το 1883 και το 1953 εμφάνισε επίσης πολλαπλές φωτεινές εξάρσεις, κάτι που συνεχίζεται έως τώρα.
Καθώς θα πλησιάζει στο περιήλιό του τον Απρίλιο του 2024, η φωτεινότητα του θα αυξάνεται και αναμένεται να φτάσει σε μέγεθος 4-4,5. Στις 2 Ιουνίου 2024 θα βρίσκεται στην κοντινότερη απόσταση από την Γη (1,6 αστρονομικές μονάδες) και το μέγεθος του θα είναι 6, θα είναι δηλαδή ορατός με γυμνό μάτι.
Που οφείλονται οι εξάρσεις φωτεινότητας του κομήτη;
Το πιθανότερο είναι να πρόκειται για την ίδια διαδικασία που εμφανίζεται στον γνωστό περιοδικό κομήτη 29P/Schwassmann-Wachmann, καθώς και σε άλλους 9 περιοδικούς κομήτες κατά την διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων:
Το μονοξείδιο (CO) και διοξείδιο του άνθρακα (CO2) που βρίσκονται διαλυμένα στο υπέδαφος του κομήτη ευθύνονται για τις ξαφνικές εξάρσεις. Η ηλιακή ακτινοβολία αποδυναμώνει τον υπερκείμενο φλοιό, έτσι τα αέρια εκτινάσσονται βιαίως, απελευθερώνοντας σχεδόν 1 εκατομμύριο τόνους σκόνης και βράχων. Τέτοιες εκρήξεις είναι συνηθισμένες σε κομήτες με αργή περιστροφή, καθώς κατά την διάρκεια της εκτεταμένης ημέρας η ακτινοβολία θερμαίνει την επιφάνεια του κομήτη. Την νύχτα η δραστηριότητα κοπάζει και η διαδικασία επαναλαμβάνεται.